Levenshaast

Sinds vorig jaar de 18de april, het overlijden van mijn man Jan, word ik overvallen door levenshaast. Mooi woord hé? Levenshaast. Precies de spijker op zijn kop. Het hoeft niet te rijmen met mijn uitputting van destijds en de burn-out die ik nog steeds heb. Geen idee of het wijs was, maar tussen de vele rustuurtjes overdag, had ik het gevoel dat ik met het idioot intensieve en energie-slurpende geregel zo snel mogelijk de tijd moest inhalen. Dóór, dóór, dóór. Vast en zeker geen recept om verdere uitputting te voorkomen. Maar ik kon niet anders: levenshaast…

Toch is het wel gelukt om van vijf keer per dag noodzakelijk extra rusten, nu naar twee keer per dag te gaan. En krijg ik regelmatig complimenten dat ik er zo goed uitzie. Dat doet me goed. Ik probeer zoveel mogelijk de lengte van mijn rustuurtjes op geleide van mijn toenemende energie te doen. En het lukt ook regelmatig overdag in bed op mijn mobiel te appen, waardoor ik een en ander van mijn buitelende gedachten en gevoelens op een rijtje kan zetten.

Complicaties

Nu er onlangs, na 9,5 maand, eindelijk een punt gezet kon worden achter de ontzettend lastige erfenis, kan ik de ontstane rust nog nauwelijks bevatten. Ook dat heeft tijd nodig en moet bezinken. Maar het leven gaat onvermijdelijk door en er dienden zich alweer nieuwe complicaties aan die een emo-rollercoaster veroorzaakten. Daar kwam het zeer schokkende overlijden van een vroegere dierbare. En ook huishoudelijke perikelen, zoals een plotsklaps lekkend schuurdak en meer. Tel daarbij op dat ik moet bezuinigen en onze destijds gezamenlijke vaste lasten moet heroverwegen, en je snapt mijn zorgen? Iets waar ik me nooit mee heb hoeven bemoeien qua kosten. Wel altijd met de uitvoering, dus dat ben ik gewend. Al is dit totaal anders zonder mijn relativerende Jan. Mijn altijd aanwezige klankbord. Ik mis hem dus nog verschrikkelijk.

Steun

In het opnieuw uitvinden van jezelf na zo’n groot verlies, op en af, heb ik gelukkig wel steun. Die mensen koester ik enorm. Als ik mag hopen dat zij dat koesteren ook zo ervaren. Mijn familie en wijk bijvoorbeeld, maar ook hulpverleners.

De als zeer eenzaam ervaren tijd vóór ik Jan leerde kennen, hoop ik nooit meer mee te maken. Hoewel ik steeds opnieuw zoekende ben om mijn steunpunten niet te zwaar belasten. Ontstellend dankbaar voor hun steun!

Levenshaast

Mijn rouwproces zou ik willen versnellen. Maar ik kan nooit meer terug naar mijn ik met Jan. Al staat dit idee: dat ik een andere ik aan het worden ben, zonder Jan, me gevoelsmatig zeer tegen. Een worsteling dus. Dit proces heeft veel tijd en veel rust nodig. De theorie ken ik en ik heb in mijn jonge jaren veel overlijden meegemaakt van kinderen op mijn werk als medisch pedagogisch medewerker in het ziekenhuis. Zo onnatuurlijk en ingrijpend! En de rouwende ouders zo goed mogelijk begeleid. Maar de praktijk voor mezelf blijkt ontstellend weerbarstig in dit proces. Elk rouwproces is anders, destijds het overlijden van mijn ouders volgens mij niet te vergelijken met dat van nu.

Dus kortom: levenshaast hoort bij rouw maar met een burn-out is het balanceren op het slappe koord. En zeker als ik tegen mijn gevoel in, op de rem moet gaan staan.

Al zag ik gisteren de eerste bloeiende krokusjes. Pure dappere levenskracht! Klein geluksmomentje.