Sinds 1989 heb ik de computer ontdekt. Maar ging ik nog niet digitaal. Dat was er toen nog niet voor gewone mensen. Met een 1-jarige opleiding Pc-begeleider ging ik mijn nieuw veroverde toekomst in. Voor die tijd zeer speciaal en vooruitstrevend.
Deze opleiding op de Vrouwenvakschool heeft het helaas maar een paar jaar uitgehouden. Toen werd de subsidie ingetrokken. Maar ik heb er bijzonder veel geleerd. Niet vermoedend hoezeer de computer mijn dagelijkse doen zou gaan regeren. Zelf had ik niet eens een computer. En op de opleiding zaten we met zijn tweeën achter één computer.
1989 Het jaar dat ik eega leerde kennen. Niet vermoedend dat het vele lange fijne jaren zouden worden en nog zijn. Voor mij een grote ommekeer in mijn leven. 1989 Het jaar waarin de muur in Berlijn viel. Er is een leven van voor die tijd en na die tijd. En daar hoorde de val van de muur als vanzelfsprekend bij.
Nu is de computer echt niet meer compleet zonder online te kunnen gaan. In 1989 nog niet. En zelfs mobieltjes kunnen online. Met een paar uur internetstoring voel ik me al zwaar geamputeerd. Zo is het onze dagelijkse levens binnen geslopen en behoorlijk belangrijk geworden.
Wie denkt er over na als je ‘even’ een mailtje schrijft of ‘even’ iets opzoekt op Google? Zo normaal is het digitaal gaan al geworden. Een must. We denken zelfs zonder digitaal niet meer te kunnen leven.
In de digitale beginjaren dacht ik niet naar buitenlandse sites te kunnen. Wist ik veel dat er behalve .nl ook .com was. Ik had de indruk dat het heel lastig was om over de grens te gaan. Vermoedde zelfs een soort digitale douane. Die je paspoort wilde zien.
Laat staan dat ik destijds sociale media kon bevroeden of kon bedenken. Met hele nieuwe soorten vriendschappen op Twitter of op FaceBook. Hoe nep ze soms ook kunnen voelen, ik heb er toch leuke nieuwe mensen leren kennen.
En zelfs bedenk ik nu een quote: “ik baal met langzaam digitaal”. Op zo’n moment voel ik die toch uiteindelijk wel luxe. Al zullen de jongere generaties het niet als luxe voelen maar als noodzaak.
Soms lijkt het er inderdaad op dat je zonder digitaal geen leven hebt. Toch ken ik heel wat mensen die buiten werktijd om nauwelijk achter een PC zitten of via hun telefoon over het net surfen. Fossielen vind ik dat. Terwijl ik een stuk ouder ben dan zij. 😉
Ooit zocht ik de naam van een zanger van een liedje, dat in een film voorkwam. Het was 1992. Nu vraag ik me wel eens af hoe ik dat dan deed, zo zonder internet 🙂
Ongelooflijk hè hoe afhankelijk we zijn geworden van internet! 🙂
Helemaal waar,heerlijk je tijd doden met zaken op het web te zoeken.
Soms denk ik wel eens,de Dikke van Dale,die ik vroeger verkocht,staat nu mooi te zijn in de boekenkast,bij velen.
Makkelijk toch een iPad,laptop of desktop,wat moeten we zonder?
Normaal gun ik me daar de tijd niet voor, maar nu met vakantie ook weer eens Twitter bezocht.
Enne Dikke van Dale heeft eega net nog gekocht toen er een nieuwe zou uitkomen. Haha heb jij verkocht en kijk ik idd zelden nog in. Maar weggooien geen optie.
Voor jouw gevoel is digitaal dus ook geen luxe? 🙂