Verdriet verbindt…

De emo-rollercoaster na het overlijden van mijn eega Jan heb ik nu vaak genoeg in mijn vorige blogjes belicht. Het meest in het oog springende gevoel is verdriet en gemis. Maar er is ook een mooie andere kant aan verdriet: het kan enorm verbinden als je het met elkaar deelt. Niet voor niets dat er op een uitvaart er, als het goed is, zo’n warme sfeer hangt die een mooi afscheid vorm geeft. Waar je een fijn gevoel aan overhoudt. Ondanks alles. Ondanks het gemis.

Je dierbare was en bleek geliefd en al het verdriet is de andere kant van liefde. Hoe pijnlijk ook, het hoort erbij. Groot verdriet erna blijkt een grote liefde te zijn geweest. Toch? Al wil ik de mensen niet de kost geven waar tegenstellingen nog scherper aan het licht komen voor, tijdens of na een uitvaart. ‘Houden van’ kan op vele manieren. Onze uitvaartbegeleidster verhaalde van enorme tegenstellingen, zelfs ruzies, die heftig uitgevochten werden over de kleinste details van de uitvaart.

Eindkeuzes

Gelukkig was dit met mijn familie niet het geval. Omdat ik uitgeput en ‘op’ was, kon ik niet steeds bij het gesprek en de keuzes van de uitvaartbegeleidster zijn en moest tussendoor steeds rusten. Enorme hulde aan mijn familie die dit wel konden regelen, maar steeds alle eindkeuzes bij mij liet. Ik werd bestookt met voorstellen en vragen als ik uit bed kwam. En waar ik het vandaan haalde weet ik echt niet, maar ik kon steeds precies een woord veranderen in hun concepttekst voor de rouwkaart. Zodat de sfeer van Jan er helemaal inzat. Maar we zaten gelukkig op één lijn.

Nog steeds bekijk ik de video terug van zijn uitvaartdienst, onder tranen, maar vooral met een heel warm, goed gevoel. Verdriet verbindt. Dat was op de uitvaart van Jan heel duidelijk. Meer dan honderd mensen die in harmonie Jan’s leven eerden en respectvol afscheid namen. Alles klopte. Om het populair te zeggen, al hou ik daar niet zo van: dit was Jan’s ‘feestje’. Van Jan die er niet van hield alleen in het middelpunt te staan. Op zijn afscheidsdienst stond hij dat wel. Geëerd en al gemist door velen. Ieder op zijn eigen manier.

Rauwe rouwroes

In de hectiek van de korte tijd om alles te regelen en de rauwe rouwroes, zijn we helaas ook mensen vergeten uit te nodigen en was alles niet totaal perfect. Zo zijn we bij het tonen van zijn uitvaartfoto’s de foto van zijn geliefde moeder zelfs vergeten… Die hij graag terug wilde zien. In een fotoboek van de uitvaartfoto’s heb ik dat gelukkig goed kunnen maken. Voor degenen die hierin geïnteresseerd zijn: ik heb een online link hiervan. Die stuur ik op verzoek.

Verdriet verbindt, maar soms – helaas – worden tegenstellingen uitvergroot. Alle gevoelens zitten erg los en kunnen een eigen leven gaan leiden. De kunst is dan weer de verbinding aan te gaan. Of juist om opnieuw met verdriet de relatie te laten gaan…