LET OP: geschreven juli 2020

In deze Coronatijd met nu net versoepelde maatregelen denken we met het woord ‘versoepelen’ gelijk aan deze maatregelen die versoepeld zijn. Ja klopt: deze versoepelingen geven lucht en ruimte. Maar ook valse hoop volgens mij. Want heel wat mensen botsen nu tegen elkaar aan en houden zich nog slecht aan de toch echt nog noodzakelijke 1,5 meter afstand.

Mijlpalen

Toch heb ik mezelf als risicomens nu ook wat mijlpalen toegestaan. Het is niet te harden om alleen maar thuis te zijn, met wel elke dag een hoogst noodzakelijk wandelingetje voor de broodnodige conditie-opbouw en zo soepel mogelijk lichaam. Zowat de enige afleiding.

De eerste maanden durfde ik niet eens buiten te komen, maar maakte ik mijn meters in onze kleine stadstuin.

De eerste mijlpaal bestond uit een kappersbezoekje. Zoals bijna voor iedereen. Al heb ik eerst wel de ervaringen afgewacht van de durfals die meteen gingen. De tweede, noodzakelijk ziekenhuisbezoek. Een echte vuurdoop. Zonder eega maar gewapend met mondkapje was dit best heel spannend. Als derde mijlpaal kwam mijn fysio bij ons thuis om samen buiten te lopen.

En de vierde beleefde ik pas onlangs bij een terrasbezoekje. Met mijn ogen van voren en van achteren niet echt ontspannend, maar wel even in een ouderwets ritme. Helaas werd diarree mijn deel, dus ik moest het echt weer bezuren. Mijn weerstand is nog altijd prut. Letterlijke en figuurlijke prut.

Gisteren pas heb ik – alweer gewapend met mondkapje – mijn eerste boodschapjes gedaan. De ansichtkaarten waren bijna op en aangezien ik daarmee mijn hele eigen stijl heb kon eega -mijn mantelzorger tegen wil en dank – dat niet voor mij doen. Dat lukte goed. Maar ik keek mijn ogen uit vanaf een afstandje op het winkelplein. Wat een mierenhoop in de supermarkt! Wat hebben veel mensen inmiddels lak aan de maatregelen, al zijn ze versoepeld.

Aanraken

En dan hebben eega en ik nog geluk dat we elkaar kunnen aanraken. Kunnen kussen en knuffelen. Een levensbehoefte! Met veel singles in onze vriendenkring zoveel onzichtbaar leed en wij nu echt een gelukje. Om over de ouderen in verpleeghuizen maar niet te spreken. Die eenzaamheid rijst de pan uit.

Maar als risicomens kan ik ervan meespreken dat het niet echt meevalt om alleen maar in je eigen bubbel te zitten. Ik krijg er een vervreemdend en geïsoleerd gevoel bij. Gefocust op de vierkante meter van ons huis. De pakjesbezorger als enig ander levende mens welkom te heten. Op afstand.

Versoepelen

Versoepelen, het blijft je eigen verantwoordelijkheid. Maar ook je eigen risico. Je weet nooit wie besmet is. En einde oefening voor mij. Ook automatisch terugdenkend aan de oorlogsverhalen van mijn Pa: hoe hield Anne Frank het vol zonder versoepeling op haar onderduikadres?