Door het leven gaan als flexibel uitrekkend en inkrimpend elastiekje? Mmm dat klinkt fijn! Meedeinen met de golven, maar ook zwemmen. Zover als je elastiekje flexibel wil blijven. Want een uitgelubberd elastiekje willen we niet hebben. Of een uitgedroogd elastiekje door de jaren heen verpulverd, met van die grappige geluidjes; krakend en wel.

Pas geleden trok ik in een nostalgische stemming weer eens een oud rokje aan, zo’n leuke met meerdere banen bijpassende bloemetjesmotiefjes. Dat luistert nauw bij mij of ik het passend vindt of niet. Maar eenmaal zo’n kledingstuk door de ballotage als passend, bewaar ik het jaren.

Het elastiek was verpulverd in de loop der jaren. Dus vrolijk krakerig en knappend. Maar wie scoorde daarmee de grootste  verrassing: juist daardoor paste het! Of zegt dat meer iets over mijn gewicht? Maar heb ik het toch een dagje gedragen. Het rokje ligt nu weer werkeloos over de stoel mooi te wezen. Nostalgisch te wezen. Met  kapot elastiekje en wel. Niet meer flexibel, nog wel te dragen, maar zit niet fijn meer.

En daar zit de crux met flexibel en een elastiekje: in die rok moet echt nieuw meer wijd elastiek. Een mens kan zijn eigen draagwijdte – draagkracht zoals je wil – weer opkalefateren door op tijd rust te nemen. Weer opnieuw opladen. Steeds opnieuw de spankracht weer vergroten. Of beproefd activiteiten die bij je passen ondernemen. Of reflecteren en mijmeren. Of… vul maar in.

Als ik boos ben, ben ik ook krachtig. Daadkrachtig. Meestal. Of tel tot tien en bedenk hoe verder. Of schiet het elastiekje in je gezicht… Wil niet lukken met uitgelubberde elastiekjes, maar wel met de veerkrachtige, flexibele elastiekjes. Dus hoe flexibeler hoe krachtiger, toch? En hoe flexibeler hoe eerder weer in balans. Bij mijn eigen kracht. Bedenkend hoe vluchtig emoties kunnen komen en vertrekken. In de waan van de dag.

Hoe flexibeler hoe meer ik dingen kan aanpakken. Of juist laten liggen. Dat elastiek van het rokje zal ik maar niet vernieuwen. Mag weer in de kast nostalgisch wezen. Van voorbije tijden. Maar mijn geestelijke elastiekje blijkt wel steeds rekbaar. Steeds opnieuw, steeds opnieuw. Verdroogd en kapot geweest. Mijn grenzen ontdekt. Leren schakelen in de diverse versnellingen zoals noodzakelijk voor de levensweg. Soepel en flexibel schakelend. Met zo nodig de rem. Want ook die kun je leren soepel en flexibel, fit en energiek te hanteren!