Genieten…

Hét toverwoord van onze luxe westerse leefstijl is het woord ‘genieten’. Alles mag, zolang je er maar van kunt genieten. Oh nee pardon: van móet genieten!

Mijn ergernis werd in de week van onze wereldwijde corona-uitbraak, vooral gewekt door nog net in een van de weinige restaurants die open was, te kunnen eten waar groot op de menukaart stond: ‘geniet ervan!’ Hallo dat maak ik zelf wel uit! En is jullie diner wel het genieten waard? Aan de bar een zwaar hoestend persoon die dit zeker niet in zijn elleboog deed. Verstoord keek ik op. Hoe valt er te genieten als je tegelijk bang bent dodelijk besmet te worden?

In Van Dale even de betekenis van het woord genieten opgezocht:

1. ontvangen, krijgen: een salaris genieten van …
2. genot hebben, zich vermaken: wat heb ik genoten!; niet te genieten zijn in een zeer slecht humeur, heel vervelend

Genot hebben

De westerse luxe mens bedoelt dit woord in de tweede betekenis van genot hebben, zich vermaken… Maar wat moet ik gelijk lachen dat er meteen achter staat ‘niet te genieten zijn’. Heerlijke uitdrukking! Het leven is toch geen sprookjeslandschap? Waarin alleen de positieve gevoelens gevoeld mogen worden? Excuses: gevoeld móeten worden! Bhagwan-volgers en die van Hare Krishna spreidden dat ten toon. Gehersenspoeld door hun sekteleider.

Nee laat mij maar lekker mens zijn, met al zijn ups en downs. Waarbij je niet gelijk een stempel, stigma zelfs, krijgt als je niet geniet! Sterker nog: ik vind écht dat de zogenaamde ‘negatieve’ gevoelens gevoeld moeten worden, doorvoeld zelfs, zonder te onderdrukken of bestempeld te worden als dat je ze niet mag hebben. Hoe naïef als dit niet meer mag. Een sprookje is er niks bij… En is de tegenstelling tussen de ‘negatieve’ heks en de ‘goede’ hoofdpersoon als Sneeuwwitje bijvoorbeeld, om in de onlangs heerlijke sneeuwtijd te blijven, niet juist waaróm Sneeuwwitje zo goed kan en mag zijn?

Sprookjesachtige sneeuw

En om over deze sprookjesachtige sneeuw, vorige week een hele week lang, te spreken te blijven: degene die erdoorheen moest voor werk of andere verplichting kon het mooie er toch niet van inzien? Die glibberde en gleed en reed zich mogelijk vast in deze prachtige en unieke witte wereld. Te laat komend op zijn afspraak. Al vloekend en scheldend, of naar gelang karakter: binnensmonds een zachte verwensing uitsprekend…

Het opleggen van het juk, de terreur om te genieten is hetgeen – mijns inziens – niet meer menselijk is. Je mag je hart luchten hoor, als je een zwaar gemoed hebt. Tegenslag ondervindt ieder in zijn of haar leven. De één meer, de ander minder. En sommigen onder ons ondraaglijk veel. Hoewel de zwaarte meestal weer overgaat, na verloop van tijd. Maar niet altijd. Denk aan een chronisch depressief mens bijvoorbeeld. Wat een lijden, wat een psychische pijn. Of lichamelijke ziekte? Die kan ook ernstige vormen aannemen…

Klein maar fijn

Hou me ten goede: ik kan genieten, intens genieten zelfs. Stralend zelfs. Maar dat houdt niet in dat ik ook donkere tijden heb gekend. En nog weleens zal meemaken. Wie niet? Het streven naar genieten is mooi, maar moet geen doel worden op zichzelf.

En hiermee heb ik mijn gemoed gelucht! Al heb ik, naast dat ik nu jammer genoeg erg weinig heb kunnen wandelen, wel kunnen genieten van de sneeuw, de zon en de frisse kou. Inmiddels chagrijnig van te weinig buiten lopen, heb ik met hulp van een lieve, behandschoende buurman mijn piepkleine rondje plein – zonder vallen – vorige week kunnen vervolmaken. En ja ik heb ervan genoten. Klein, maar fijn! Natuurlijk had ik jonger en gezonder willen zijn: zwierend over de schaatsbaan en sneeuwballen gooiend. Dat is niet ieder gegeven. Maar overdreven genieten is niet wat ik ambieer. En zeker niet verplicht moeten genieten: bah.