Herinneringen

Na een overlijden wensen veel mensen je als nabestaande ‘mooie herinneringen’. Dat is een diepgevoelde wens van je dierbaren. En oprecht bedoeld. Ik maak mezelf er soms ook schuldig aan. De praktijk is echter zeer weerbarstig: zelf moest en moet ik nog weleens door boze, eenzame, jaloerse en meer zogenaamde negatieve gevoelens heenploeteren.

Ze kunnen me zomaar overvallen. Ik kan ervan schrikken, maar ondanks de neiging ervan weg te lopen of te vluchten, probeer ik het in vredesnaam maar toe te laten. Niet omdat het fijn is, maar het hoort erbij. En ja hoe heftig soms ook, op de bodem van de put blijkt dat ik me kan afzetten en moeizaam weer omhoog klauteren. Hoe me dat steeds lukt is voor mij best een raadsel. Want elke keer voelt het totaal anders, vaak ook met wanhoop. In therapie geleerd.

Veerkracht

Men labelt dit als veerkracht. Zelf moet ik er steeds erg van bijkomen en voel die zogenaamde kracht niet zozeer. Als ik er na pauze en rust op terug kan kijken en besef dat ik me erna best goed voel, zie ik het inderdaad als winst.

Dit is echter geen recept voor iedere rouwende. En je moet er zeker niet in verdrinken. In partjes en delen, in stukjes zo je wilt, is prima. Neem je tijd met compassie naar jezelf. Misschien is je hart volgen wel de enige echte leidraad. En praten, praten, praten. Voel je vooral niet te trots om hulp in te roepen bij een professionele hulpverlener. Dat is krachtig en zeker geen schande. Als anderen dit niet snappen of afkeuren is dit hun probleem, toch?

Afleiding

Persoonlijk heb ik een hekel aan het woord afleiding. En gebruik het voor mezelf niet. Ik hoor het echter overal om me heen. Is bijvoorbeeld verdrietige muziek luisteren afleiding? Of juist zin en schoonheid zoeken in je verdriet en verbinding met je hart maken? De parel in de pijn? Een oester maakt van een zandkorrel, die pijnlijk is, soms een prachtige parel. Dat is toch pure schoonheid?

Een muzikant, zanger, schilder of schrijver met een pijnlijke ervaring kan bijvoorbeeld helemaal onderduiken in zijn creatie. Zijn pijn en wanhoop uitdrukken. Beleven. Waar de luisteraar door geraakt wordt en tranen mogelijk kunnen vloeien. Dat is toch schoonheid? De puurste verbinding tussen mensen? De worsteling die men herkent. De klanken, kleuren en tekst die resoneren? Je bent geen Remy, alleen op de wereld!

Zware jaren

Zelf hebben eega Jan en ik zeer zware, stressvolle jaren gehad tot zijn overlijden. Soms amper te dragen. Om precies te zijn vijf lange, lange jaren. Onterechte rechtszaken, grote gezondheidsperikelen en ga zo maar door en we lagen regelmatig gevloerd uit te hijgen. We gingen er beiden bijna aan onderdoor, maar hadden gelukkig wel veel steun. Onverwachte steun. En ingeroepen steun. Dankbaar voor.

Onze relatie had er regelmatig flink van te lijden. Uiteindelijk ben je twee verschillende karakters. Met sterke en minder sterke kanten. We botsten vaker dan ons lief was. Soms ook heel terecht. Maar konden elkaar gelukkig met kleine gebaren uiteindelijk ook wel weer terugvinden.

Herinneringen

Om terug te komen op herinneringen, waar ik mee begon: die vijf lange stressjaren, plus lastig erfenisstaartje – nou zeg maar gerust staart – moet ik nu alleen verwerken. Zonder de kracht, rust, humor en relativering van eega Jan. Alleen al met zijn aanwezigheid. Ik word behoorlijk op mezelf teruggeworpen. Moet mezelf totaal opnieuw uitvinden en heroriënteren.

Zoals al vaker verhaald in deze blogs haal ik mijn oude credo weer van stal: Rust roest niet. Al heb ik ook vaak mensen om me heen nodig. Wie niet? Ik heb het geluk dat ze blijven komen, al is die vriendenpopulatie behoorlijk veranderd. Het blijft zoeken. En kost me veel initiatief om mezelf bij elkaar te schrapen.

Ik zie elke dag nog steeds als een avontuur. Een avontuur op de vierkante meter. Want omdat ik door mijn burn-out twee keer overdag moet rusten, probeer ik mijn actieradius wel wat uit te breiden, maar gaat langzaam en is beperkt. Avontuur in wat de dag me gaat brengen. Welke gevoelens gooien mijn zorgvuldige planning totaal in de war? Gelukkig steeds minder vaak. Ik ben blij ook weer blij te kunnen zijn. Pure winst.

En mooie herinneringen komen nu, hoewel kort en zacht, toch echt om aandacht vragen. Heerlijk. Her-inneringen die ik probeer te verinnerlijken. Het woord zegt het al als je er een streepje tussen zet. Samen met de ook zwaardere: dat is gewoon de realiteit… Ik was nu eenmaal echt met elk celletje in mijn lichaam en geest met die soms gekke Jan verbonden.