In de flow van je leven kom je weleens aan de zijlijn te staan. Althans zo voelt het op dit moment. Not done om over kwaaltjes en klachtjes te praten, maar ik doe het toch.

Mijn buik zorgt nog regelmatig voor last. Afkloppen: het wordt minder! Dan pure paniek omdat ik een knobbeltje dacht te hebben. In mijn borst. En zo moedig ben ik niet, dat ik dit met heel veel positivisme tegemoet zag. Het blijkt na twee kuurtjes antibiotica mee te vallen. Huidontsteking met ontstekingshaardje. Nog één dag en ik kan tegemoet zien dat de diarree, de rode bultjes en gisteren zelfs hartkloppingen, weer verdwijnen. Hopen dat ik door te vaak toiletgang nu weer wat ben afgevallen.

Vorige week kwam er tot mijn schrik een nieuw fenomeen op: pijn in mijn rechterheup. Eega meldde meteen vrolijk dat dit slijtage is. Maar buurman relativeerde dit meteen. Toch maar naar de huisarts. Spieren-, pezen- of bandenkwestie dacht zij. Zal gauw over zijn, vermoedde zij. Maar dokter het is zeker nog niet over. Morgen zal ik me maar weer, per pijnlijke snorfiets, naar haar toe hijsen.

Mijn huiskamer ken ik echt van haver tot gort. En pijn slurpt energie. Plus concentratie. Het gevoel dat het nooit meer overgaat. Niet echt in staat de draai weer te maken en mijn aloude kreet: “rust roest niet”, op te poetsen. Er welt enorme bewondering bij me op voor mensen die het veel zwaarder hebben dan ik. Die met pijn hebben leren leven en er heel veel van maken. Als ik al zo uit het veld geslagen word door pijn en last, hoe moet het dan wel niet voor hen zijn?

Accepteren zei de dokter. Ik doe ontstellend mijn best. Maar de ongerustheid slaat toe. En het miezemauwerige zin in klagen hebben. Waar een mens ook niet vrolijker van wordt. En mijn omgeving zeker niet. Ok een kwartiertje dan: de kunst van het klagen.