Nog steeds heb ik te klagen, hopelijk nog maar even, want een riekende buikgriep bleek van de week geen pretje. Totaal uitgeschakeld. Elke afspraak afgezegd. Het toilet kon de productie niet aan. Maar het goede nieuws is dat ook daaraan weer een einde komt. Slapjes op de benen ben ik er weer. Me diep van binnen afvragend waar ik het allemaal aan te danken heb. Een onderzoekend instapje in mezelf. Pogend mijn eigen wijze lessen hier, op mezelf toe te passen. Pfoe hé dat valt nog niet mee.
Voor een ander is dat vaak veel gemakkelijker. Je overziet als het ware. Een helikopterview. Bezig met een levensles, de hobbel te nemen, de berg, de Himalaya, kan ik de kluwen voor mezelf vaak niet ontwarren. Kan het zelf niet eens helemaal onder woorden brengen. Dien als bij een diamantje alle facetten eens goed nader te bekijken. En dat zijn er veel. Heeft tijd nodig. En dat ga ik me dan ook maar eens gunnen. Er flonkert van alles wat nader onderzocht moet worden. Moet? Dient…
Dat moeten, dient maar eens afgelopen zijn. Maar totale vrijheid is ook wel erg vrij. Uitgerekte zinloosheid. Onvoorspelbaar. Het gaat om de balans. En bij enige structuur vaart ieder wel.
Zo kwam mij van de week weer eens ter ore dat de jongere van vandaag, opgegroeid in heel veel vrijheid, zich momenteel graag vrijwillig onderwerpt aan gezag en duidelijke regels. En gedijt. Een gruwel voor de ouders, die deze vrijheid hebben bevochten. De idealistische samenleving met allemaal zelfstandig denkende individuutjes in een heuse democratie zagen overleggen. Wat blijkt? Deze individuutjes hebben baat bij rust en regels.
Een les die ik met peuters al jaren geleden leerde. Idealistisch vrijheidslievend geschoold, klierde een peuter op mijn werk met zijn eten. Ten einde raad riep ik: ik stop je zo je bed in! Tegen elk van mijn principes. En tot mijn stomme verbazing zei de puk: doe maar. En klierde door. Totaal uit het veld geslagen moest ik me aan mijn woord houden. En zie het jochie helemaal tevreden in zijn bedje zitten. Een lesje in realiteit. Humor.
Ik weet wat het is, heb er ook 1 dag last van gehad,rust en water helpen bij mij het best. heerlijk zo’n koel glas water. het spoelt en voorkomt uitdrogen. De jongelui waar ik veel mee te maken heb, kennen de regels van hun school en niet te vergeten,mijn regels en deze zijn,lachen mag (moet) niet schelden,pesten of aan elkaar zitten. Ook eten en drinken mag niet,met uitzondering van water drinken. Al die zoetigheid in de bus geeft veel viezigheid bij een hard rem moment,water geeft dat niet. Als ze dorst hebben dan is water een goede dorstlesser. Mijn motto is dan ook nee is nee,met soms als het echt niet anders kan een ja.
Groot gelijk Geert daaro in je bus! 😉
Ja, achter de wolken schijnt toch altijd weer de zon. Je krabbelt toch weer op, na zo’n buikgriep. Je kunt je er belabberd door voelen, maar we weten het allemaal, er zijn ergere dingen.
Liefs Leny
Kan ik nu ook weer denken, maar zoals ik net schreef: de bekende (diarree)druppel? 😉
Dat een buikgriep zoveel teweeg kan brengen!
Sinds juni al echt niet fit. De bekende druppel? 😉
Je moet nu eenmaal van alles de humor inzien, ook al is het de buikgriep met daarbij behorende leegloop momenten zijn, je weet dan tenminste dat je “leeft”
Ja maar nu het over is voel ik me toch ietwat levendiger… 😉
Dit is pas humor, mijnheer Sonnenberg!
Wel klagen over eigen ongemakken, maar dit dan ook weer relativeren met een grap.
Daarmee wordt door de klager ook aangegeven dat er ook andere problemen zijn, naast de eigen problemen.
Ook een ander nog proberen te verbeteren, ondanks dat de eigen situatie redelijk hopeloos, komt voor.
Zoals een gedeserteerde soldaat voor het vuurpeloton aan zijn executeurs het advies geeft hun jas dicht te knopen, omdat zij anders kou vatten in het open terrein.
Of misschien het verhaal van die Belgische Parachutist, wiens parachute niet wil open wil gaan en daarmee tevens concludeert dat de fiets, die in het weiland moet staan waar hij zal landen er dan ook niet zal staan.
Da’s pas humor, mijnheer Sonnenberg!!
LOL jij vat ‘m! 🙂