Dág 2023

Het nieuwe jaar 2024 stortte als een overweldigende golf over me heen, en ik worstelde met het verlaten van 2023, het sterfjaar van mijn man Jan. Dit na de veelal loeizware decembermaand, maar ook met mooie, hartverwarmende en verbindende lichtpunten gelukkig. Ik wilde 2023 helemaal niet verlaten en zeker geen nieuw begin! Het jaar waarin ik het liefst wil blijven vertoeven. Dichtbij Jan. Maar helaas, de tijd staat niet stil. Dit is onlosmakelijk met ons aardse bestaan verbonden. Voor Jan staat de tijd stil. Voor mij niet. Al zitten de emoties soms erg hoog, het leven heeft kennelijk nog een plan met mij. Ik heb de emo-rollercoaster maar te doorstaan.

Van Oud naar Nieuw was gelukkig op het laatste moment nog telefonisch ingevuld. Niet de laatste uren van 23: die bracht ik door in bed. Net als vorig jaar, toen Jan niet thuis was door revalidatie na zijn heupoperatie na zijn val. Met als grote verschil dat we dit jaar niet konden appen en bellen. Wat zou ik dat nu graag overdoen! Destijds vond ik het eenzaam en saai. Ik heb zijn appjes van vorig jaar opgezocht: troostrijk die lieve woorden en zijn vele emoticons, waaronder vaak een stoere mammoet, naast hartjes. En ook mijn lieve woorden, zoals dropvleugel. Dat woord was ik totaal vergeten. Met de gordijnen open heb ik wat meegekregen van het vuurwerkgeknal en de kleurende lichten. Bang dat Jan hierboven (?) misschien erdoor afgeschrikt zou worden.

Oeps 2024

Na gelukkig een bezoekje op nieuwjaarsdag overviel me de eindeloos lange leegte van het nieuwe jaar echt, heel onverwacht. Door de feestdagen ook totaal uit mijn gewone ritme. Ieder zit in zijn familiebubbel, dus wie kun je met goed fatsoen bellen bijvoorbeeld? Maar ook wel tijd voor rust, lekker smikkelen en zijn online gemaakte fotoboek na kerst alvast inkijken. Het boek toont voornamelijk de uitvaartfoto’s. Daar heb ik het een en ander aan toegevoegd, toch weer een stukje nabijheid. Met ook gelukkiger tijden dan onze laatste stressvolle zes jaar. Mijn tastbare afsluiting van 2023. Met de heerlijke geur van de papieren versie kwam het fotoboek onlangs in de brievenbus.

Het was naar om geen toekomst voor ogen te zien. Het voelde als terug naar af, met als enige mogelijkheid: alles per dag te nemen en te overzien. Dat deden we eerst samen al zes jaar, geen zin dit alleen opnieuw te moeten doen… Een toekomst die we vóór 2018 feestelijk inluidden. En duidelijker voor ons zagen. Jan met plezier geconcentreerd siervuurwerk afstekend en ik met reuzesterretjes. 

Nu het jaar is gestart, en de mensen en ik weer wennen aan het nieuwe begin en het leven weer zijn loop neemt, kan ik weer regelen en afspraken maken. En me daardoor meer neerleggen bij alles per dag nemen. En ja ik zie af en toe weer eventjes perspectief. Er zijn dingen die tegenvallen, zoals afspraken die niet doorgaan, maar ook meevallen zoals een onverwacht gesprek met lotgenoten. Dus op en af. Twee stappen voorwaarts en eentje achteruit. Benieuwd wat er op mijn pad gaat komen. Maar nee, ik doe niet mee: ik maak geen goede voornemens, neem alles noodgedwongen per dag. Oeps 2024…