Uitvaart en verder
Jan’s uitvaart was prachtig, waardig, respectvol en helemaal in zijn stijl. Zonder mijn familie was er niets van terecht gekomen. Ik was helemaal op. Driewerf hulde van hieruit.
De muziek, de persoonlijke speeches, de foto’s, de vele dierbare mensen en de waardige sfeer gericht op afscheid: ik heb alles in me opgezogen. En heb zelfs nog een bewerkt gedicht van mijn moeder uit 2001 voorgedragen, met stromende tranen maar krachtige stem. Omarmd door mijn zus, die het voorlezen zo nodig zou overnemen. Je weet uiteindelijk niet, hoe je je op dat moment zou voelen. Gelukkig had ik hier geen ervaring mee.
Heimwee
Het voelt zo leeg
Zo stil
Nu jij er niet meer bent
Jouw gesprekken,
Je klanten, je voetbal,
Humor, relativering
En korte, rake opmerkingen,
Zo puur!
Het gemis verlamt
Waar moet ik heen
Met tralies voor de ramen
De deur op slot
De sleutel weg
Hoe kan ik mij bevrijden
Bevrijden van de onrust
In mijn hoofd
In mijn lijf
Gedachten fladderen
Overal heen
Niet bij elkaar te rapen
Liefs, je vrouwtje
En Verder…
De uitvaartdag ging voorbij en ik moest verder. ‘Verder’ is jouw ZZP-bedrijf, zoals we het in 2019 na de verkoop van je oude bedrijf hadden genoemd. Nu ‘Verder’ met een heel andere intentie. En zo waar. Ik wilde helemaal niet verder, maar ja het moet.
Het vele geregel na eega’s overlijden haalde me regelmatig uit mijn fijne roes-coconnetje. Pijnlijk en overweldigend. Al kreeg ik heel erg veel steun, vele kaarten, knuffels, en gelimiteerde bezoekjes, ik moet het uiteindelijk toch zelf doen. Zo dubbel allemaal: nu eindelijk relatief gezien rust na alle chaos en onrust tijdens je ziekbed.
Ik mis je verschrikkelijk en het hele scala aan emoties raasde voorbij. Soms wisselend per uur. Zo intens en zo verdrietig allemaal. Ontstressen gaat ook niet zomaar. Ik heb nog vele gevechten moeten voeren.
Niet alleen met instanties, die vaak slecht meewerken bij het melden van een overlijden. Ik heb regelmatig geroepen: het lijkt wel alsof je een crimineel bent door een overlijden te melden. De idiote regels die bedrijven soms hanteren. Of tegenstrijdige eisen die ze stellen en later weer herroepen. Met mijn tekort aan energie om heel boos te worden. Met mijn korte lontje door burn-out en heftige rouw niet te doen.
Maar ook mensen die melden dat ik hem moet loslaten voed ik op. Ik zoek juist de verbinding en wil je nog heel dichtbij voelen. Onomkeerbaar ga ik stapje voor stapje steeds verder alleen van je af. De scootmobiel (jouw vrijheid) die werd opgehaald: tranen. Ik die zelden kon huilen, heb nog nooit zoveel gehuild.
Mezelf uitvinden
De meest troostende woorden waren dat ik mezelf opnieuw moet uitvinden. Zo waar. Wie ben ik nog nu zonder jou? De hele dag oplossingen zoeken en ik mis je zo. Na 34 hele jaren elk celletje met elkaar verbonden. Als een veertje voorbij gevlogen.
Mijn hele leven en ons hele leven trekken aan me voorbij. De laatste jaren overschaduwd door al je handicaps en ziekte. Een wirwar van gebeurtenissen. En pogen alle gevoelens te doorvoelen: het mag er allemaal zijn. Lastig en moeilijk, maar de enige weg. Mijn worsteling om ook je mindere kanten te accepteren. En was je eerst teveel thuis met teveel zorg, nu een oorverdovende stilte.
Ondertussen het dagelijkse leven leven. Om rouwdementie lachen. De normale automatismen werken soms ineens niet meer, zoals de voordeur op het nachtslot doen. En om het nog ingewikkelder te maken ben ik bij de masseur ook nog van de te gladde trap gegleden. Met als gevolg gekneusde ribben. Pijnlijk.
Maar ook mijlpalen creëren. De eerste keer dat ik bijna 10.000 stappen had gezet op één dag volgens mijn stappenteller… Wow, weer tijd voor. Sinds mijn operatie nog nooit gelukt.
Voor mijn omgeving is je overlijden al een feit. Maar echt bevatten kan ik het nog steeds niet…
Hoi lieve Zus, mooi beschreven, geeft blijk van je sterke innerlijke bewustzijn en dat van de wereld om je heen.
Probeer vooral hetgeen je als positief ervaart weer te koesteren en daar kracht uit te halen, zoals bijv het weer lang kunnen wandelen. Je zult zien dat je daar steeds sterker van wordt.
Als Jan jouw van bovenaf zou kunnen observen kan hij zien dat je als sterke vrouw er weer bovenop gaat komen.
Ik denk dat Jan dat ook het liefst zou willen zien.
Loes weet dit,…..je bent fisyk welliswaar bij mij uit beeld, maar niet uit mijn hart!.
liefs je broertje
Lief broertje,
Wat een prachtige uit je hart gegrepen reactie Ben! Dank je wel!!! Na op en af komt gelukkig steeds weer OP…
Liefs,
Loes
Precies zo, zoals je het schreef, Loes. Deden jij en Jan jarenlang alles met jullie tweeën, nu moet je in jouw eentje dóórgaan en nog steeds voor jullie tweeën. Met energie voor tweeën. Maar anders. Zwaarder. Het levensgebouw dat jullie in 34 jaren hebben opgericht is ineens stil blijven staan. Onomkeerbaar, zoals het leven nu eenmaal is. Het delen, het klankborden, het samen als vanzelfsprekend aan de slag, dit alles dat zoveel waarde aan het leven gegeven heeft, is niet meer. Daar getuigen jullie woning en je herinneringen van. Een voor anderen niet te geloven zwaar verlies in je leven. Zo persoonlijk. Zo ingrijpend. Je eigen pijn. Opnieuw beginnen. Wat kun je in je eentje nog nadat je zoveel jaren als een twee-eenheid hebt geleefd en eigenlijk een gedeelde persoonlijkheid bent geworden? Zoals je schrijft ‘jezelf opnieuw uitvinden’. Het moet. Ik vind het gemakkelijk praten van mezelf, ik weet het niet zeker, maar misschien is het eenvoudigste om te beginnen met de basis. Eten, drinken, rust en contact blijven houden met je omgeving? Het laatste doe je nu al en heel goed. Ik heb bewondering voor je. Alle sterkte. Wil&Amir
Hallo Amir & Wil,
Jullie ook onafscheidelijk dus vandaar dat je je zo goed kunt inleven. Mooi en knap verwoord. Idd beginnen met de basis en voelen wat er te voelen valt. Dank jullie wel! En jullie ook veel sterkte! Contact met mijn omgeving heb ik idd broodnodig.
Warme groet,
Loes
Ja Loes, inderdaad verder met wat? Verder met leven, verder met doen, verder mer denken, maar vooral verder zonder Jan. Verder zonder Jan, is het moeilijkste, zelf dingen oplossen, verder met een lege plek, met een lege stoel, een laptop die niet meer door Jan zijn vingers beroerd worden, want je kon hem daar uittekenen., achter zijn laptop. Maar hoe je het ook wendt of keert, er komt ook weer een tijd dat er gelachen kan worden. Dat je met een glimlach kan terug kijken op een 34 jarig leven met Jan, die nu zijn rust heeft, maar ik denk ook, dat hij zou willen, dat je de draad weer oppakt, hoe moeilijk dat ook soms zal zijn, maar ik heb Jan ook een beetje gekend en hij zou zeggen, kom op want buiten schijnt de zon en binnen is het wat donker, stil en eenzaam. Je komt er wel, mijn lijfspreuk is, Voor een leuk moment, moet je zelf de slingers ophangen, want een ander doet het niet.
Jouw verhaal ontroert me Loes!
Jan, jouw maatje door dik en dun,
-altijd aanwezig,
-jouw lief,
-jouw steun en toeverlaat!
En nu sta je er alleen voor!
Die lege plaats, die enorme leegte, alles nog zo onwezenlijk, alsof het gisteren was!
Je beschrijft het zo puur, noemt het bij naam en vooral beluister ik de aanwezigheid van Jan, heel dichtbij, alsof hij naast je staat.
En hij blijft ook bij je met al zijn mooie herinneringen die troostend zijn EN tegelijkertijd
pijn doen!
Wat goed dat weer met ons te DELEN!
We zijn dichtbij, voelen en begrijpen elkaar
Een warm gevoel van en naar elkaar.
Dat je dit mag ervaren en ook zeggen:
DIT WAS FIJN!
HET HEEFT ME GOED GEDAAN!
Lieve Hannie,
Dank voor je mooie bezinnende woorden. Doet me goed je reactie! Het schrijven heeft me al goed gedaan, de reacties nog meer!
Lieve groet,
Loes
Dank Geert, hoe je Verder mijmert op dit woord ‘Verder’! Idd lastig, maar ik doe mijn best. Fijn dat je zo’n goede vriend bent van Jan!
Warme groet,
Loes