Rouwidylle

Rouwen blijkt niet gemakkelijk. Het normale leven oppakken ook niet. Vele onverwachte hindernissen komen er op mijn pad. En Jan is nog meer aanwezig dan ooit. In mijn gedachten en gevoel. Pijnlijk want niet lijfelijk.

Begrijpen

Onlangs trof de ‘Dagelijkse Gedachte’ in mijn mailbox me raak in mijn hart. Een gedachte van Albert Einstein: “Iets weten kan iedereen, de kunst is iets te begrijpen”. En ja dit trof me zo omdat ik zijn dood probeer te begrijpen. En dat lukt me niet. Hoezeer ik ook mijn best doe. Doorvoelen van mijn emoties lijkt het antwoord. Die chaos van gevoelens. Die films die langs mijn netvlies razen. Die gevoelens die steeds van kleur wisselen.

Ter geruststelling van jou als lezer: de heftigheid ervan is minder rauw en chaotisch dan in het begin. Maar in het begin na het overlijden was ik ook totaal op. Dat maakte het nog zwaarder. Zowaar kan ik weer een enkel ieniemienie geluksmomentje ervaren. Maar als ik het opmerk, is het weer weg.

Stilte oorverdovend

‘Is dood zijn afwezig zijn?’ zie ik in het Filosofie Magazine. Dat trekt mijn aandacht en inderdaad ben je als rouwende heel anders afgestemd dan normaal. Het is echt een andere staat van zijn. Opnieuw accepteer ik het maar en laat het toe. Al snappen mijn dierbaren me niet altijd, ik probeer zoekende mijn hart te volgen.

Met mijn altijd nog actieve burn-out doe ik dat met een strak dagritme, veel rust en het plannen van afspraken. Zonder menselijke contacten is de oorverdovende stilte anders niet te doen. Ik vind het erg jammer dat de telefoon zo weinig overgaat. Het is nu best lastig altijd initiatief te moeten nemen. En soms keihard op je neus te vallen. Wat extra hard binnenkomt nu. Ieders leven gaat gewoon door, al is dat moeilijk voor te stellen voor mij.

Andermans sores komt ook niet altijd bij me binnen. In het perspectief van leren begrijpen en doorvoelen dat Jan niet meer kan terugkomen, ervaar ik veel als ‘peanuts’.

Rouwidylle

Van hoofd naar hart leren begrijpen, dat blijkt een lange weg. Ik ben blij met de mensen die begrijpen dat ik de tijd moet nemen. Die zeggen dat 5,5 maand rouw nog erg weinig is. Al lijk ik al een eeuwigheid zonder Jan, het rouwproces is pas begonnen. Dat komt mede door het vele regelwerk: niet alleen privézaken maar ook de afwikkeling van Jan’s klantenzaken en daarbovenop ook nog zijn lastige erfenis. Daardoor kom ik pas sinds een paar weken enigszins aan rouwen en het gemis toe en dit voelt als keihard.

Voor veel mensen is dit niet te begrijpen, de goede niet te na gesproken. Van de laatsten ervaar ik steun. Maar ik merk eerlijk gezegd veelal dat er een rouwidylle bestaat uit verdriet tonen, en minder aan de frustratie en boosheid die er nu eenmaal ook bij horen. Zelfs jaloezie. De frustratie gaat erover dat ik alleen oplossingen moet verzinnen. Ik ben mijn klankbord kwijt. Ik voel boosheid om kansen die in het verleden geboden zijn en die nooit gepakt zijn, om welke reden dan ook. Dat betekent dat ik postuum ook zijn minpunten moet leren accepteren. En ook mijn minpunten. Het verleden kun je niet meer veranderen. Ik probeer er mijn lessen in het nu uit te halen en daarbij te blijven. Maar dit alles kost veel energie. Dit woord ‘rouwidylle’ kwam vast als seintje van Jan hierboven, ‘zelf’ verzonnen. Oftewel kwam bij start schrijven opeens tot mij.

Kansen

Steeds loopt mijn leven en gesprekken met mensen totaal anders dan verwacht. Het werkt het best merk ik als ik hierover de controle probeer los te laten. Als ‘controle freak’ is dat erg lastig. Vertrouwen en hoop weet ik in mijn wanhoop en verdriet soms amper te vinden. Opnieuw: de diepte van de put vinden en eenmaal op de bodem je afzetten naar boven. In therapie ooit geleerd.

Het meest wonderlijke is echter dat mijn neef en lotgenoot appte dat ik ook nieuwe kansen kon proberen vast te grijpen. En inderdaad die blijken er ook voor mij te zijn! Bijvoorbeeld ga ik onverwacht de diepte in met mensen die ik eerder oppervlakkig kende. Zoals ik al in een eerder blog meldde: je moet jezelf totaal opnieuw uitvinden.

Van hoofd naar hart begrijpen en de essentie van Jan’s waarden en normen tijdens zijn leven vastpakken en er verder mee leven als de les die hij me heeft geleerd. Oeps, ik probeer van alles ter herinnering aan hem, bijvoorbeeld zelfs voetbal kijken op televisie. Maar nee, toch echt niet aan mij besteed. Hem daarmee erend en om daarmee verder te kunnen. Zonder mezelf te verliezen. Want Jan: van jou mocht ik zijn wie ik was. En jij van mij. Dank.