Elke week opnieuw is het een uitdaging hier iets te schrijven. De ene keer lastiger dan de andere keer. En nu eens op zaterdag, Paaszaterdag om precies te zijn, in plaats van op de traditionele zondag. Even wennen als fervente zondagsblogger.

Al ver voor mijn zondags bloggen, nu 2,5 jaar geleden, had ik op zondag de gewoonte te mailen naar mijn Parels. Juist op zondag had ik altijd behoefte mijn week schrijvenderwijs te evalueren, een instapje en binnengekomen reacties te beantwoorden. Als definitief kinderloze vrouwen noemden wij onszelf Parels: een oester maakt uiteindelijk ook van pijn door een zandkorrel een parel. Wij zouden dat ook gaan doen!

Negen jaar lang hebben wij lief en leed gedeeld via de mail, samen sintfeestjes gevierd, gelachen en gehuild, en als we boos waren tikten we hard: &&%^$%#$$%&^&*! Of iets dergelijks. Heerlijk om te doen en met een half woord, nou ja veel accenttekens dus, begrepen we elkaar. Het ging om de intentie, het gevoel van boosheid dat je in de toetsen stopte daarmee.

Op een ouderwetse typemachine gebruikte ik sowieso meer energie. Iets dat ik in het begin miste op een toetsenbord: te gladjes, te makkelijk, te weinig moemakend. En met boosheid wil je juist je kracht meten. $%%^&^&*&**&$%$%@#$@#$ Zo dus! Poeh hee dat was een lekkere! Vooral met meerdere vingers. Niet dat ik nu boos ben, maar ik kan het zo oproepen en op deze manier uiten. Duidelijk toch? Voor jou als lezer?

Als katholiek opgevoed meisje was zondag echt onze kerkgang en rustdag. Zo’n ontspannen dag waarop, behalve naar de kerk, niets moest en veel mocht. Het gezin bij elkaar was. Ik denk dat het van verweg uit het verleden naklinkt dat ik dan graag ga mijmeren. Hopend je iets mee te geven. Want ja een beetje juf zit nog wel in me. Mijn gedachten te laten waaien, lucht in te stoppen, de diepere wetmatigheden erin te ontdekken. Ruimte aan mezelf te geven, aan mijn gevoelens en aan mijn gedachten.

Ik vermoed dat de discipline die ik tot nu toe heb betoont voor een zondagsblog, daar vandaan komt. Plus de behoefte aan inkeer. Nog eens flink versterkt en gestimuleerd door in latere tijd hardnekkige roep naar mij om rust te nemen. Door therapeuten en mijn omgeving.

Zo terugredenerend is de schrijfzondag dus al jaren mijn trouwe metgezel. Een echte weekbreker. Vandaag op zaterdag. Paaszaterdag: mijn ei gelegd. En nee de accenttekens boven de cijfers op mijn toetsenbordje zijn nog niet weggesleten!