Fragmentarisch
Met deze fragmentarische verhalen – blogjes dus – geen roman, heb ik vandaag met dit blog 3 mijlpalen bereikt:
1) Het wordt het 325ste blog online! In 12 jaar geschreven.
2) Dit is het 40ste blog geredigeerd door mijn trouwe, snelle, uitstekende schrijfcoach Sigrid van Iersel, die er altijd iets positiefs in vindt. *Klik*
3) Deze laatste 10 blogs van mijn strippenkaart van 10, die ik elke keer afneem, is 1,5 jaar geleden door Jan op mijn verjaardag cadeau gedaan! Oeps pijnlijk weer een stapje verder van hem af, na deze blog.
Kennelijk slaat mijn schrijverij best aan. Al krijg ik niet altijd reactie online, mondeling of privé wel. En dat stimuleert me enorm. Dat het ei dat ik leg, soms moeizaam uitgebroed, word herkend en erkend doet me goed. Mijn zaadjes mijmeringen worden daarmee soms tot wortelende, volwassen planten. Niet alleen bij mezelf maar kennelijk soms ook bij de lezer. Niemand verbaasder dan ik!
Fragmentarische gedachten
Nu aan het einde van de rauwe rouwroes van het beruchte allereerste jaar na overlijden van eega Jan, heb ik nog steeds de grootste moeite mijn gedachten te ordenen. Noem ze dus nu ook maar mijn fragmentarische gedachten. Benieuwd of anderen daar ook last van hebben? In gedachten praat ik een enkele keer graag met Jan. Maar niemand minder verbaasd dat ik me dan er tussendoor betrap op een gedachte van bijvoorbeeld huishoudelijke aard. Ik laat het maar gaan en laat het maar gebeuren. Er is me vanaf het begin aangeraden alles in mijn hoofd en hart aan gedachten en gevoelens te laten gebeuren en vooral niet te onderdrukken. Compassie met mezelf.
Maar onlangs toen ik het prachtige, hartverscheurende lied van Miss Montreal – Sanne Hans – ‘Door de wind’ ontdekte had ik aan anderhalf uur achter elkaar draaien nog niet genoeg! Die concentratie en confrontatie vond ik echt heerlijk, met steeds meer bevrijdende tranen. Zij zingt recht vanuit haar hart en ziel dat door het gemis je nooit alleen bent.
Fragmentarische contacten
Heel langzaam maar zeker, wen ik stapje voor stapje aan mijn nu fragmentarische contacten. Mijn dierbare familie, vrienden, buren en bekenden doen wat ze kunnen, maar ze zijn allemaal niet zo’n rustgevend wezen als Jan. Hoe moeilijk hij soms ook kon zijn, ook voor zichzelf. En ieder reageert anders dan Jan.
Dat heeft me best veel pijn gekost. En vaak op mijn neus gevallen. Die verwachting moet ik leren loslaten en deze realiteit leren aanvaarden. Soms zijn andere contacten echter verrijkend. Maar ik bedoel ook dat het napraten met Jan van deze diverse ervaringen met anderen niet meer tot de mogelijkheden behoort. Dat geeft soms erg lege gevoelens. En tja ik ben mijn klankbord kwijt. Onze eigen – soms inktzwarte – humor kwijt, of juist heel subtiele humor. Ik mis ook verschrikkelijk het napraten met hem in bed en daarop zijn scherpe analyses in slechts een paar woorden. Goed luisteren was het devies. Maar zeer rustgevend voor mij.
Fragmentarische schrijverij
Ook samen zwijgen kan bijna met niemand in dezelfde vertrouwde sfeer als met Jan. Juist daarom is het voor mij nu zo’n kostbare herinnering. Zijn lijfelijke aanwezigheid is weg. Ik heb dan ook nog veel tijd voor mezelf nodig. Want mijn hoofd is nog erg vol van alles waarmee ik bezig ben met uitvinden. Vooral van mijn nu geamputeerde zelf. In de vele beginmaanden na Jan’s overlijden zag ik alleen de zwaar overschaduwende lange zorg- en ziekteperiode van hem. Nu kan ik soms ook onze gelukkiger jaren zien, waarin hij nog gezond was. Ik mis Jan en dit zal zeker nog lang duren. Met één jaar ben je niet uit een rouwproces. Daar is geen tijd aan gebonden. Toch merk ik dat er steeds iets meer sprankels blijdschap komen. Met regelmatig een terugval. Maar dan hou ik me aan mijn jarenlang eerder vaak verhaalde quote in mijn blogs: ‘rust roest niet’.
Mijn schrijverij van mijmeringen voelt zeker in deze rouwperiode fragmentarisch aan maar helpt me mijn gedachten te ordenen. Met daarna opluchting van een gelegd ei. In deze lenteperiode heel toepasselijk. En dit is mijn fragmentarische bijdrage van vandaag! Benieuwd naar reactie. En mijn mijlpalen staan er nu! Dat blijkt al met al niet fragmentarisch…
De laatste keer dat ik jou sprak, zei ik ,, Ik kan niet altijd een eerlijk antwoord vinden,,. Beter niets antwoorden als dat je een onzin antwoord krijgt, van mij. Maar weet je, jij schreef, dat je Jan mist en dat is niet zo vreemd, missen doe je pas, als iets er niet meer is, of dat nu een mens, je partner, vriend of huisdier is, dat lege gevoel blijft, het verzacht, maar het moet helen, gewennen, maar je moet ook weer je draai vinden in het alleen zijn. De draad weer oppakken, dat duurt even, de EEN gaat weer na een maand zijn of haar gang en een ander doet er een tijd voor, maar een ieder doet het op zijn eigen manier. Een keer de stofdoek ter hand nemen, kan ook het hoofd leeg maken of je zelf verwennen met een uurtje achter het fornuis staan en na het diner tegen je zelf zeggen, zo dat was lekker!! Leef je leven en doe het op jouw eigen manier.