Hoe schrijf je een in memoriam voor iemand aan wie je veel verschuldigd bent? Geschrokken zag ik een uurtje geleden het overlijden aangekondigd van Nico Denhoorn. Per mail. Een vervolg kan er niet aan gegeven worden. Zo uniek was Nico. Al zijn werk stopt.

Ik heb veel aan Nico te danken. Samen hebben we begin vorig jaar een half jaar wekelijks een stukje levenspad gemeen gehad. Hoewel ik zijn levenspad niet ken. De mijne becommentarieerde hij. Soms met positieve en warme opmerkingen en soms met kritische opmerkingen. Stimulerend. Soms met dodelijke al te kritische opmerkingen. Dat deed me altijd weer in de pen klimmen. Oftewel het toetsenbord beroeren. Maar altijd fair en met relativiteit en humor.

Ik heb zijn commentaar geïnternaliseerd. Zodanig dat ik na een half jaar verder durfde op eigen, wankele benen. En dat stimuleerde hij. Met commentaren als: talent met scherp oog voor detail, durfde ik verder. Altijd de spijker op de kop.

Aan het eind van de rit heb ik hem gevraagd om een ontmoeting in zijn woonplaats. Helaas dat zat er niet in. Maar zeker nu vind ik dat bijzonder jammer. Ook omdat ik altijd nog eens verfijning wilde in mijn schrijven. Met hulp van Nico. Hij benoemde mijn schrijfsels als toegankelijk. Iets waar ik verbaasd en trots op ben. Zijn laatste woorden: groetjes en plezier bij alles.

Iemand die weet dat plezier alles zou mogen zijn, is mij dierbaar. Zoals Nico mij dierbaar was. Ik had nog veel van hem willen leren. Helaas het kan niet meer. Mijn lessen zijn nu gesloten. Zijn Priem Uitgeverij is nu gesloten. Jammer heel jammer. Maar de zaadjes van zijn gedachten en commentaren leven vast en zeker voort in zijn cursisten. Die mogelijk weer verder gaan op het pad en cursisten gaan krijgen. En zo leeft Nico voort.

Lieve Nico, ik wens jou heel veel rust. En al je dierbaren sterkte met het gemis van jou. Weet dat je mij ontzettend hebt geholpen op het schrijverspad. In memoriam: mijn geweldige, unieke e-mail schrijfdocent.