De avonturen van onze poes Mara kun je categoriseren van ludiek tot zwaar irritant tot hartsmeltend lief. Om met de middelste te beginnen, dalen we af naar de slapende nachten. Althans daar zijn ze voor bedoeld. Niet echt kat-eigen, maar wel menseigen. En ach met haar zwaar bejaarde leeftijd van 18 lentes komt ze de nacht wel slapend door.

Lekker knorrend in mijn bedje had Mara weer de gewoonte aangenomen mijn kussen te gebruiken in haar slaapstandje. Niets aan het pootje zou je zeggen, ware het niet dat haar snorharen nogal uitstekende kriebelaars zijn. En dat voelt voor mij in mijn slaap als vliegen of muggen die me terroriseren. En reageer ik met slaande handen. Bovenop het koppie van Mara. De nachtelijke schrik van beiden kun je je voorstellen?

Die klauwtjes zo vlak bij mijn ogen, vind ik op zijn zachtst gezegd niet echt prettig. En ik verwacht nog eens een blindenstok nodig te hebben. Geen fraai voorland. Dus met zachte hand onder het kussen, deze optillen en haar de weg leiden naar haar plek: het kleedje op het voeteneind.

Dit gedrag van Mara werd knap irritant en op een geven moment was mijn maat vol. Kijk bij toiletgang even een aaitje aan je huisgenootje, of – welja – een extra aaitje bij het nuttigen van een slokje water: allemaal tot je dienst. Of tot Mara’s dienst! Zodra er daarna maar weer tot slapen overgegaan kan worden.

Mara is echter van kitten af aan opdringerig. Helaas dat trekje zit er nou eenmaal in. Valt niet altijd in goede aarde dus of je het onder de noemer assertief kan scharen? Eigenlijk niet helemaal. Daar hoort geen moedwillig irriteren bij, naar mijn bescheiden mening.

De aaitjesceremonie werd dusdanig op prijs gesteld door haar dat ze eindeloos haar pad baande van voeteneind naar kussen. Tot ik dusdanig uit mijn slof schoot, een paar weekjes geleden, dat ze als een razende roeltje buiksluipend over het bed niet wist hoe gauw ze naar het voeteneind moest rennen. De grens was bereikt. Tot zover het zwaar irritante gedrag.

Slimme Mara zou Mara niet zijn als ze het hierbij zou laten en haar lesje had geleerd. Rustig opnieuw inslapend op mijn rechterzij voel ik poezelige stapjes bovenop het dekbed. Superzacht gaat ze stilletjes languit liggen op mijn dekbedzijkantje. Bovenop. Soms zacht ronkend maar meestal stil. En zo zijn we op moederdag tot een hartsmeltend lief, ludiek slapend compromis gekomen. Haar snorharen nu op veilige afstand.