Vorige week verhaalde ik van mijn burn outs. Ik bleek een recidivist die steeds opnieuw in dezelfde valkuil trapte: teveel hooi op mijn vork. Als je zo in elkaar zit en zo bent opgevoed, leer je dat niet zo maar af. Emotioneel leren gaat niet zomaar. En zoals een lievelingsstelling van mij is: een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Maar met emotioneel leren stoot je je tig keer aan dezelfde steen voor je de les hebt geleerd. En zo verging het mij ook.

Na de burn out voelde ik me leeg. En geen akeliger gevoel dan leegte. Dat kon weken en maanden aanhouden. Zo fnuikend. En zo: ja… leeg! Wat kun je als mens je dagelijkse portie wisselende gevoelens missen. Na de heftige gevoelens van de burn out was alle gevoel als het ware op. De kleinste blijdschap was er niet, maar ook niet het kleinste verdriet. Leeg: je wenst het je ergste vijand niet toe. Geen hoop, geen teleurstelling, maar het grote niets. En een dag niet om door te komen. Zo lang en: leeg…

Ik maakte me er ernstige zorgen om en was bang dat het nooit meer goed kon komen. Tot een coach me zei: dit lege is als de winter waarin er onzichtbaar weer van alles wordt voorbereid. Je ziet de kale takken, de bomen zonder bladeren. Maar daarbinnen is het stil om de voorbereiding van de lente te gaan vieren. De supertrage sappen staan niet stil. Maar je voelt ze niet en ziet ze niet. Toch als je heel goed kijkt naar een boom, struik of plant zie je ook in de winter de belofte van knoppen. Goed ingepakt dat wel.

Bij een eerste lentezonnetje barsten de knoppen uit. En zo vergaat het met een leeg gevoel. Al dien je een lange adem te hebben. Op een dag komt er weer een eerste gevoel om de hoek kijken. En is het eerste herstel ingezet. En kun je met voorzichtigheid: rust, regelmaat en reinheid, weer gaan deelnemen aan het avontuur dat leven heet!