Auw… in het heden stuit ik op een pijnpunt uit het verleden. Dat heb je zo met uitvergrootte emoties – trauma’s zo je wilt – uit het verleden. Die steken nog weleens de kop op. Pijnpunten die je diep raken. En de boel eventjes op zijn kop zetten.

Een vriend meldde laatst dat hij alleen nog in het heden leeft. Lijkt mij een prima overlevingsmechanisme, maar zelf kijk ik bij tijd en wijle graag even in de diepte. Hoewel graag niet het goede woord is, want het is pijnlijk. Maar naar mijn idee wel noodzakelijk. Om de angel uit de wond te krijgen. Pijnpunten uit het verleden hebben nogal eens de akelige gewoonte emoties in het heden uit te vergroten. Zodat jij of ik de etter langer voelen. Het broeien ervan en het verdriet en de boosheid ervan kunnen veel heftiger zijn dan ‘passend’ is bij de huidige gebeurtenis.

De wet van de aantrekkingskracht bepaalt dan weer dat, naar mijn idee, het pijnpunt onbewust wordt opgeroepen door jezelf, mits je getraumatiseerd bent. Steeds opnieuw in dezelfde valkuil. In hele verschillende gedaanten. Soms zelfs verkleed, waardoor de oorsprong lekker gemaskeerd blijft. Die beruchte ezel waar ik het vaker over heb gehad, die bij emotioneel leren zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, maar tig keer, tot de les geleerd is.

Tot alweer twee decennia terug, heb ik hulp gehad bij deze zoektocht in het verleden. Zijn er daadwerkelijk angels uit wonden gehaald. Een hele bevrijding en opluchting. Met als gevolg dat ik weer leerde aarden in plaats van vluchten. Heerlijk! Daarnaast een aardse eega gevonden en de boel kwam in een behapbare balans. Helend.

Bewustwording van je pijnpunten kan, naar mijn idee, de overbodige lading doen smelten. Maar ach, wie komt nooit in zijn of haar pijnpunten terecht? Neem rust en ruimte en behoud je ritme zou ik zeggen. Een flinke schaterbui, een flinke traan. Onderzoeken is ontdekken, maar wel gedoseerd!