Het zal je maar overkomen dat je bezig bent met afbranden. En het niet door hebt. Dat zelfs je dierbaren je niet waarschuwen. Vaak door te weinig kennis. Al zend je je signalen wel uit. Dat zij je niet op de rem krijgen en je gaat door en door.
Je gaat dus door met afbranden. Oftewel je stevent af op een burn-out. De algemeen geaccepteerde term voor de afgebrande energie. En op een gegeven moment krijg je het echt niet meer voor elkaar je halflege glas als halfvol te zien. Hoeveel goeroeboeken je ook verslindt. Hoeveel positieve energie je ook probeert te peuren uit de afgebrande resten.
Instapje
Een instapje in jezelf wordt dan belangrijk, maar oh wat een shit is daar te vinden. Geen beginnen aan dus en je gaat door en door. Tot de man met de hamer komt. Je lichamelijke klachten krijgt en je je eindeloze moeheid wel onder ogen moet zien. Om niet verder af te branden of zelfs doorbranden. En als je heel erg veel geluk hebt vind je een arts of peut die je op het goede pad brengt.
Een nieuw pad. Een onbegaanbaar pad in eerste instantie. Een onbekend pad want ja je dient eerst op te ruimen. En dat is meer dan schrikken. Je mag voorlopig even niet door en dient je geestelijke rem te vinden. Maar wat een schuldgevoel, schaamte en falen levert dat op.
Je telt opeens niet meer mee en niet alleen is dit zichtbaar voor de buitenwereld maar vooral in je eigen ogen. Je eigen ogen die in de buitenwereld op dat moment alleen maar de bevestiging zien van dat falen. Je hebt geen woorden voor al die duistere gedachtenspinsels en lijdzaam onderga je de ongeëvenaarde zwaarte van je eigen gevoelens.
Snoeimes en kaphouweel
Ben je eenmaal op het pad van een goede peut dan dien je mee te kappen met hem of haar. Om het onbegaanbare oerwoudpad te helpen begaanbaar te maken. In hapklare brokken. Met snoeimes en kaphouweel bewapend.
Woorden te leren geven aan de schier eindeloze emotiestroom. Of juist aan de leegte die je kan overvallen. De diepte, de zwaarte: je hebt een uitlaatklep nodig. En die uitlaatklep vind je al zoekende naar nieuwe wegen, met open ogen en oren en ook je neus. Om daarmee nieuwe kansen te ruiken. Om als een Phoenix uit je afgebrande as te herrijzen. Daarvan ben ik overtuigd. Jij ook?
Pingback: Phoenix - Schrijfblokjes
ben ff sprakeloos Loes,
dit is er een om in te lijsten!!!!
broertje
Dank broertje voor dit enthousiasme!!! Deze eerste reactie op deze column was het wachten meer dan waard! 🙂