Vorige week na het schrijven van ‘Spijt’ kreeg ik een waardevolle aanvulling, via een mooi Twitter’gesprek’. Ook in het rouwen en met spijt en schuldgevoelens dien je te letten op je balans. Al kun je een tijdje ‘van de wereld’ zijn. En houdt de omgeving er veelal wel rekening mee. Spijt en schuldgevoelens kunnen, hoeft niet, soms zo doorvreten. Zo onderaards de boel verzieken. Je stemming verzieken. Onrust veroorzaken.

De Twitterdame meldde dat zij een mooi handvat heeft voor spijt. Om dat in balans te proberen te verwerken. Haar manier is: aankijken, leerpunt, wat kun je er nog mee en toestemming tot laten gaan. Vergeven en loslaten liggen erg dicht bij elkaar.

Het komt dus neer op actief opstellen en ermee aan de slag gaan. Al meldde een heer dat spijtgevoelens onnodig zijn. En brengt hij onder de aandacht dat je kunt kijken naar of je het willens en wetens zo hebt bedoeld. Mooie aanvulling. Niemand heeft een totaal overzicht en ‘fouten’ die je mogelijk hebt gemaakt, kunnen spijtgevoelens opleveren. Niks mis mee, niets menselijks is ons vreemd. Leren is belangrijk.

Een andere tip is om met diegene te praten. En ja daar ligt nu juist vaak een drempel. Toch doen, hoe moeilijk ook, wordt door een dierbare van mij geadviseerd. Daarna ga je huppelend door het leven.

Spijt naar een overledene toe ligt al iets gecompliceerder. Delen met anderen, als je over de drempel bent. Of schrijf een brief als de drempel te hoog ligt. Laat daarna de brief rusten. En lees hem nog eens terug op een rustig moment. Als je eraan toe bent zou je kunnen overwegen hem te verbranden. Teruggeven aan de elementen. Zelf vind ik dit erg mooi.

Ach er zijn vele wegen die naar Rome leiden, om maar eens een gezegde van stal te halen. Veelal is je innerlijk kompas je gids. Zoek je wegen en vind je die ook. Duiken onverwachte mogelijkheden op. In het avontuur dat leven heet. Kunnen we van elkaar leren. Maar waar het om gaat is dat we graag allemaal in balans zijn. Toch? Al hebben  gevoelens nogal eens tijd en rijping nodig.