Mara, onze 15-jarige poes, heeft gedragsproblemen: ze likt sinds een tijdje haar tepels tot bloedens toe. Op naar de dierenarts om een medisch probleem uit te sluiten. En gelukkig zijn er geen knobbels of wat dan ook te vinden. Het wordt al uitgebreider. Dwanggedrag waar ik me machteloos bij ga voelen.

We roepen een kattengedragstherapeut in. Mara blijkt met dit gedrag endorfine aan te maken. Die hormoontjes die je gelukkig maken. En haar dus ook. Doorbreken is belangrijk.

Het aparte is dat Mara het vooral doet gezeten op mijn bureau in de werkkamer, naast de computer. Ik ben er al mee aan de slag gegaan door haar uit haar roes te halen met aaien. Dit komt me op geërgerde en schuldige blikken te staan, maar langzaam maar zeker geeft ze zich over en houdt haar koppie weer recht. Zodra ik stop met aaien zijn haar tepels weer haar aandachtspunt. 

Een andere manier, al moet ik dan stoppen met werken, is haar te vragen: “ga je mee?” Langzaam begrijpt ze dat we naar beneden gaan. En kan zich met moeite uit haar gelukzalige, maar bloederige gedrag rukken. Het lukt! En het gekke is dat ze het beneden niet doet. Gelukkig. We zijn er op tijd bij.

Mocht het nog erger worden zou Mara zelfs medicijnen moeten gaan gebruiken. Anti-depressiva. Nou zover wil ik het niet laten komen. Ik ga met haar gericht aan de slag. Elke dag. Al heb ik er niet altijd zin in en wil doorwerken.

We zijn nu enkele weken verder en Mara aaien, bij dit probleemgedrag, is nu gelukkig verworden tot een enkele vinger onder haar koppie als ze weer bezig is met haar tepels. Met die vinger langzaam haar koppie hoog krijgen. Bloed heb ik niet meer gezien. Wel een superschuldig bekkie. Ze snapt het wel! Mara doet, gelukkig, weer waar haar tongetje voor bestemd is: wassen en eten. Haar tepels laat ze nu (meestal) met rust! Zelfs kattengedrag kun je veranderen! En nu kan ik weer doorgaan met werken aan de computer!