Proberen

“Wie probeert, leert” meldde het 4-jarige nichtje van een goede bekende van mij laatst. Hij heeft het tot zijn devies gemaakt. Daar zit zoveel wijsheid in. En dat van een 4-jarig meisje. Van kinderen kun je als volwassene vaak veel leren. Luister maar eens goed naar ze. Het liefst zonder vooroordeel. Want dat doen zij ook. En ook opvoedpogingen dan even vergeten. Ze staan nog puur in het leven, zonder extra ballast.

Zo kreeg ik vorig jaar, na het overlijden van eega Jan, een tekening  van een kleuter van toen 5 jaar. Deze hangt nog altijd op mijn deur te pronken. Vermindert zozeer mijn verdriet! Zij wilde me duidelijk troosten en had haar verdriet om haar toen onlangs overleden kat getekend. Met zelfs een poging tot een rolstoel met een wit schaapje erboven. Bijna onzichtbaar. En heel prozaïsch had ze ook het fruit en de Spa, die ik weleens bij haar ouders bestelde, getekend. Het leven gaat uiteindelijk verder.

Snelkookpan

Die tekening is voor mij een mooie uiting van compassie en empathie. Ook moet je jezelf veel compassie geven. Dat samen met luchten en praten met je vrienden en zo nodig professionals is aan te raden. Maar het blijft zoeken, zoeken naar zin. Alweer elf jaar geleden heb ik al een blog over compassie geschreven, waar eega onder de naam Baas Bollo prachtig op heeft gereageerd. Zie *Klik* uit 2013!

Zelf probeer ik bewust met mijn gevoelens om te gaan, al weet ik niet waar dit soms heengaat. Proberen ja, want ook ik sta regelmatig versteld van wat er in me leeft. Al die gevoelens zijn een snelkookpan. En wel een snelkookpan naar groei en inzicht. Al wilde en kon ik dat het eerste jaar niet geloven. Het gebeurde echter wel vanzelf. Met grote golfbewegingen. Die bij mij nu wel vaak milder zijn geworden, als ik terugkijk.

Middenin een grote emotie komt het zeker ook voor dat ik geen woorden kan vinden. Alleen maar voelen. Al pratend erover komen de woorden vaak vanzelf. Zeker als ik ook met iemand praat die dezelfde ervaring heeft of heeft gehad. Of schrijvend. Want dan moet je ook zoeken, zoeken naar woorden. Bij mij komen woorden soms als een waterval. Maar daar heb ik een goed luisteraar voor nodig, die me ruimte geeft.

Delen

Nu er wat ruimte bij me komt, ben ik gelukkig weer in staat ook zelf te luisteren. En tot me te nemen. Verhalen te delen. Die ruimte voel ik gelukkig nu wel regelmatig. Ik zit echt in een nieuwe rouwfase. Maar ik zeg het niet te hardop want dan komt er geheid een terugslag. Zo bij elkaar is er over de grote linie wel vooruitgang te zien in alle worsteling. Vaak met kleine stapjes. En dan komt de wijsheid van dat 4-jarige nichtje van die fijne bekende weer om de hoek kijken: “wie probeert, leert”. Ik maak het ook maar tot mijn devies… Jij nu ook?