De emo-rollercoaster na het overlijden van mijn eega Jan heb ik nu vaak genoeg in mijn vorige blogjes belicht. Het meest in het oog springende gevoel is verdriet en gemis. Maar er is ook een mooie andere kant aan verdriet: het kan enorm verbinden als je het met elkaar deelt. Niet voor niets dat er op een uitvaart er, als het goed is, zo’n warme sfeer hangt die een mooi afscheid vorm geeft. Waar je een fijn gevoel aan overhoudt. Ondanks alles. Ondanks het gemis. Lees verder
Het nieuwe jaar 2024 stortte als een overweldigende golf over me heen, en ik worstelde met het verlaten van 2023, het sterfjaar van mijn man Jan. Dit na de veelal loeizware decembermaand, maar ook met mooie, hartverwarmende en verbindende lichtpunten gelukkig. Ik wilde 2023 helemaal niet verlaten en zeker geen nieuw begin! Het jaar waarin ik het liefst wil blijven vertoeven. Dichtbij Jan. Maar helaas, de tijd staat niet stil. Dit is onlosmakelijk met ons aardse bestaan verbonden. Voor Jan staat de tijd stil. Voor mij niet. Al zitten de emoties soms erg hoog, het leven heeft kennelijk nog een plan met mij. Ik heb de emo-rollercoaster maar te doorstaan. Lees verder
Uitvinden…Een nieuw leven uitvinden zonder je geliefde, klopt dat? Jazekers want ik ben mijn steun, toeverlaat en klankbord kwijt. En meer. Oeps, ik mis ook regelmatig dat ik kan mopperen op bijvoorbeeld het glas cola dat door zijn onhandigheid omvalt. Echt waar. Ik mis ook zijn gemopper als ik zijn puffer bijvoorbeeld niet goed bij hem gebruik. Al was hij op en wilde hij nog erg graag door met leven, zijn lichaam verloor deze strijd.
Na 5,5 maanden intens regelen en erfenis afwikkelen, komt er gelukkig nu wat relatieve rust op mijn weg. En word ik niet meer zo in beslag genomen door al het geregel. Lees verder
RouwidylleRouwen blijkt niet gemakkelijk. Het normale leven oppakken ook niet. Vele onverwachte hindernissen komen er op mijn pad. En Jan is nog meer aanwezig dan ooit. In mijn gedachten en gevoel. Pijnlijk want niet lijfelijk.
Onlangs trof de ‘Dagelijkse Gedachte’ in mijn mailbox me raak in mijn hart. Een gedachte van Albert Einstein: “Iets weten kan iedereen, de kunst is iets te begrijpen”. En ja dit trof me zo omdat ik zijn dood probeer te begrijpen. En dat lukt me niet. Hoezeer ik ook mijn best doe. Doorvoelen van mijn emoties lijkt het antwoord. Die chaos van gevoelens. Die films die langs mijn netvlies razen. Die gevoelens die steeds van kleur wisselen.
Ter geruststelling van jou als lezer: de heftigheid ervan is minder rauw en chaotisch dan in het begin. Maar in het begin na het overlijden was ik ook totaal op. Dat maakte het nog zwaarder. Zowaar kan ik weer een enkel ieniemienie geluksmomentje ervaren. Maar als ik het opmerk, is het weer weg. Lees verder