R.I.P. lieve eega Deze titel is verbijsterend voor degene die dit nog niet wist. En ja dat was het voor ons ook. Eega Jan is helaas onverwacht 18 april jl. om 3.15 uur in de nacht overleden. Ik zag het aankomen, maar kon hem zijn hoop en positieve instelling niet ontnemen. En kon daardoor bijna
Rouwproces Beiden hebben we een ander rouwproces door te maken. Eega beseft steeds dieper dat deze amputatie voor altijd is. Zijn been groeit echt niet meer aan en is ook niet te transplanteren. Zelf zie ik heel erg op tegen de nodige mantelzorg aan hem – straks thuis – en de thuiszorg die weer noodzakelijk
Een maandje of wat na mijn laatste blog ‘Medeleven’ kwamen we in een nieuwe nachtmerrie, oftewel heksenketel oftewel rollercoaster terecht. Wat de Apocalyps en ultieme feestelijke afsluiting had moeten worden, van negen hele maanden zware hyperbare zuurstoftherapie van eega’s inmiddels geheelde hielwond, werd een nachtmerrie. We hadden zelfs de thuiszorg al bedankt en afgesloten met een toepasselijk beeld van zorgende handen. Deze rollercoaster begon op maandag 13 december.
Als saillant detail was de vorm waarin eega’s superklein geheelde wondje een lief klein roze hartje geworden. Een buitengewoon prachtig symbool van een nieuw begin. Namelijk orthopedische schoenen. Want de wond diende beschermd te worden met een gat ter grootte van de wond, in de hak van de schoen. Waardoor zijn hiel zou steunen op de randen. En de tere jonge celletjes van de geheelde wond niet verstoord zouden worden verder stevig te worden. Normaal gesproken zijn orthopedische schoenen niet begerenswaardig maar in dit geval wel.
DierengevoelLaatst liep ik mijn dagelijkse rondje park met een goede bekende. Het gesprek kwam op onze vele nieuwe wijkdieren op de dierenweide. Nieuw elan en ontzettende bezoekerstrekker. En hij opperde dat dieren geen gevoel hebben. Net als broodfokkers of een aantal veehouders, de goede niet te na gesproken.
Mensen zonder huisdieren denken dit wel vaker. Maar ooit verknocht geraakt aan je kat of hond, weet je toch echt wel hoe je huisdier zich voelt. Jaja dieren hebben ook hun stemmingen.
Zo is eega verknocht aan ons schilderij van Jacob Kanbier: heerlijk chagrijnige katten, met nog kringeltjes boosheid boven hun koppies. Eega moest en zou dit schilderij kopen. Het hangt nu te pronken in de traphal. Veelzeggende echt naar beneden gerichte boze bekkies ook.
Kaarsen worden nogal eens gebruikt als afscheids-symboliek of hart-onder-de-riem! Zelf brand ik heel veel kaarsen. Zeker de laatste maanden. Vooral om mijn ziekenhuismaatje sterkte te geven. Ja sterkte te geven. Dat heeft ze nodig nu met haar huidige, helaas heel zware behandeling.
Daarnaast geven kaarsen me rust. Zeker de kaarsen van de Sligro, die professioneel rustig, mooi en gelijkmatig branden. Ook gedenk ik mijn overleden lievelingstante ermee en geeft het mezelf kracht en acceptatie. Vooral in deze donkere maanden en de toch wel onrust van de nieuwe lockdown met het opgelaaide virus.
Nu tegen kerst aan brand ik nog meer kaarsen. Licht in de duisternis. Ook dat natuurlijk, behalve krachtbron. En afscheid. De grauwe dagen leuk ik op met al vroeg op de dag kaarsen. En ja er gaan er heel wat bij ons doorheen. Vooral de rode – voor mijn tante – in combi met een crème kaars: mijn levenskaars. Zo voel ik dat. Met mijn nieuw verworven leven.