We zijn de hele dag in contact met anderen. Is het niet lijfelijk dan is het wel per e-mail, sms, WhatsApp, Twitter, Skype of telefoon. Die nieuwe manieren hebben zo zijn voordelen, maar uitwassen zijn er ook.

Zo was ik laatst op een verjaardag waar niet een jongere, ja altijd die jongeren, maar een 60+-er driftig zat te sms-en. Geen gezicht en wie geeft nu het goede voorbeeld? Een beetje sneu ook zo middenin de kring feestvierders. Aanspreekbaar was hij niet. Zo druk doende met zijn schermpje van een paar vierkante centimeters.

Het openbaar vervoer met zijn vroegere ultimo kansen op onverwachte gesprekjes met een vreemde, is verworden tot klaterende pingelgeluidjes. Of gedoemd tot meeluisteren naar een privégesprek via een mobiel.

Met mijn schoonzus op dit moment in Portugal, is sms een uitkomst. We bespreken het weer in beide landen en hebben op die manier contact. Overbruggen de tijd tot ze weer terug is en er uitgebreid over kan praten. Geruststelling dat we het beiden goed maken. We hoeven ons gelukkig geen zorgen te maken over haar.

Het is al vaak gezegd: al die manieren van contact zijn mooi maar armoedig, substituten, want de lichaamstaal ontbreekt. Datgene wat zo ontzettend rijk is in al zijn verschijningsvormen en zoveel meerwaarde geeft. Wat dat aangaat pleit ik, op afstand zijnd, voor die goeie ouwe telefoon! De intonatie in een stem geeft zoveel meer prijs.  Prijs over de onderliggende emotie. En daar is het waar het bij contact om draait. In contact zijn met de ander en met de eigen emotie. Wie kan dat nog?