Hoeveel blijdschap staat er tegenover hoeveel verdriet en rouw? Of is het zo dat je je pas bewust bent van wat je hebt, als het er niet meer is? Een tevreden roker is geen onruststoker. Een waarheid als een koe. Heerlijk alle spanning wegblazen en steeds opnieuw die peuk pakken.

Ik wist niet wat ik had, op dat moment, maar was er gelukkig mee. Ega ook. Een simpele methode om door het gedoe van alledag te komen. En nu met sterk minderen, zelfs 80%, zitten de tranen hoog. Het chagrijn ook. Maar er is geen weg terug meer. Het mag nooit meer zo ver komen.

Niet het scheiden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn. [M. Vasalis]. Mooie tekst die destijds bij het overlijden van Pa-lief overal in de stations hing. Levensgroot. Natuurlijk mag je roken hier niet mee vergelijken, maar verdomd als het niet waar is, dat we het afgesneden zijn op onze eigen manier nog even uitstellen. Lange pijn, korte pijn?

En ja, ook hier komt best rouw bij kijken. Opnieuw. De zoveelste keer in mijn leven. Ben ik nu depri aan het worden, dat ik dat zo scherp zie en voel? Zou best kunnen. Dus ega en ik doen het stap voor stap. Eerst de 80% plotsklapse mindering met pleisters. En nu verder afbouwen. Sinds gisteren de vijfde week, met lichtere pleisters. Het gaat nog goed. We gaan niet méér roken.

En zo zijn er nog wel meer treurige zaken te benoemen, maar doe ik niet. Op het moment van blijdschap en vreugde, denk je dat je leven altijd zo doorgaat. Maar nee er is altijd verandering. Is goed, zegt mijn verstand. Wil ik niet, zegt mijn hart. Ik wou dat ik terug kon naar een tevreden roker. Want het voelt al bijna als gestopte roker. En ja, we zetten door, want er is qua gezondheid, geen weg terug.

Niet het scheiden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn. Nu alweer opnieuw rouw: het wordt me teveel, maar ik neem me voor, voortaan superbewust te gaan genieten bij blijdschap!