Pa-lief zaliger gebruikte dit woord graag: hij ging niet naar het werk, nee hij ging pokkelen. Hij bedoelde hiermee dat hij hard ging werken en zich in het zweet ging werken. Ik vind het een mooi woord. Heel eigen aan mijn vader, die van hard werken zijn roeping had gemaakt. Pokkelen is geen echt bestaand woord, of komt het ergens uit het amsterdams? Op Google is het enige dat je kan vinden als betekenis: op de rug dragen.

Nou Pa-lief droeg niets op zijn rug als hij pokkelde. Voor de zorg van zijn gezin, pokkelde hij zich in het zweet des aanschijns. Lichamelijk zwaar werk. Jassen persen en later stenen bakken. Voor een extra centje zelfs zaterdags nog stenen uitsorteren. Eerlijk werk, niets om je voor te schamen.

Wij kregen allen mee dat werken pokkelen moest zijn. Dik verantwoordelijkheidsgevoel en meedenken en –leven met de doelstelling van je baas. Het heeft me jaren therapie gekost dat ik niet alleen om een ander hoef te denken, maar zelf ook recht heb op een plekje in de wereld. Met eigen doelen, idealen en passies. Maar pokkelen zit er ingebakken. Zelfs in rust buitelen de gedachtes door en over elkaar heen bij mij. Wat een heel andere manier is van pokkelen. Maar het wel is.

Met de huidige werkeloosheidscijfers zou menigeen nog hard willen pokkelen, schat ik in. Maar behalve in de zorg en de techniek zijn er te weinig vacatures momenteel. Omscholen is voor een aantal wel een optie maar lang niet voor ieder. En ZZP-er worden kan een oplossing zijn, maar ook niet voor ieder. Om niet achter de geraniums te belanden is vrijwilliger worden een goede optie, als de andere opties op zijn. Voor elk wat wils. En ook daarin kun je pokkelen. Of je in je pokkelhobby uitleven. Allemaal mogelijk. Zoals ik nu doe.

Voor morgen: pokkel ze, maar niet ten koste van jezelf!