Prednison is geen fijn goedje. Maar als je het nodig hebt wel een prima oplossing. Vandaag ga ik mijn laatste en tiende dag in. Ik ben speedy. Alles gaat heel snel en ik hou tijd over. Plofwangetjes, dat ook nog eens. De combi met ziek zijn is geen geweldige, want hoe kom ik nu aan mijn rust?

Domweg achter de comp gaan zitten wachten op mail, maakt de dag niet korter. Al komt er vandaag uitzonderlijk veel mail. Alles wordt stante pede door me beantwoord. Maar we schrijven nog pas begin van de middag. In lezen of opruimen geen trek. Al mijn updatemails geschreven de laatste dagen en met ziek zijn beleef je niet veel. Nog twee en half uur voor ik een telefoontje kan verwachten. Twitter is ook al niet gezellig.

Het lijkt er op dat sinds ik inhalers gebruik ik erg vaak ziek ben. En ook veel ernstiger dan ik me van de afgelopen dertig jaar kan herinneren. Veel sluipender en gluiperiger verworden kleine griepjes tot longontsteking of tenminste zware bronchitis. Ik word er moedeloos van. En erg onrustig. ’s Nachts vaak wakker en ’s ochtends steeds vroeger op. Het weer werkt ook niet mee en in Nederland waren er deze twee maanden zoveel soorten griep dat er niet eens meer namen aan worden gegeven.

Ik denk aan mensen die echt langdurig ziek zijn. Dit bij mij gaat wel weer over, al valt het me momenteel niet mee. Ik weet uit ervaring dat als je lang ziek bent, je een andere kijk op het leven kunt krijgen. De werkelijke waarden ontdekt en blij kunt zijn met kleine dingen. Ik leef mee met de langdurig zieke. Wil diegene een hart onder de riem steken.

Door de prednison is mijn lontje zeer kort en kan ik er geen enkele waarde in ontdekken in hoe het nu gaat. Terwijl de verwachting is dat ik van het weekend weer ben opgeknapt. En me dan over deze onrust geen zorgen meer hoef te maken! Maar nu wel een speedy stukje binnen twintig minuten heb geschreven.