Zo hier en daar, af en toe, borrelend in het achterhoofd, en – en passant – gemeld op mijn blog, wil ik nog eens doordenken over ‘Loslaten’. Ik heb er eind maart al eens over geschreven op: *klik*. Zijdelingse luchtige sprongetjes gemaakt naar mijn filmpje, waar ik nog op moest wachten, dus loslaten dame…
Het filmpje misschien nog even onder je aandacht brengen? Is geoorloofd hé? Naar beneden scrollen tot het driehoekje waar je op moet klikken in het You Tube venstertje. Maar *klik* eerst.
Een mens kan verrijkt worden door loslaten. Zoals broerlief al eens meldde dat een Loesje-tekst daarover is dat bij loslaten je twee handen vrij hebt. Loslaten van je werk, loslaten van vertrouwds dat knelt, loslaten van je dagelijkse leven en enkele weken het avontuur en jezelf tegenkomen, tegemoet. Loslaten van een droom. Loslaten van een dierbare. Loslaten van je dagelijkse zorg. In de vaart der volkeren móeten loslaten voor lijfsbehoud.
Loslaten gaat vaak gepaard met een heel proces. In het klein of in het groot een rouwproces. En de kunst is dat behapbaar te doorleven. Ieder op zijn/haar eigen manier. Je voor te bereiden op dat loslaten. De processen hun gang te laten gaan. En te koesteren wat je dierbaar is. Je herinneringen bij tijd en wijle boven water te toveren en te mijmeren met elkaar. De glans ervan op je af te laten stralen. In te drinken en er vorm aan te geven. Een gezamenlijke oase te vormen. Misschien een ritueel uit te voeren. Of een nieuw ritueel te bedenken. Alleen of met meerderen. Een traantje mag best vloeien. Of juist bevrijdend lachen samen. Of kussen als bovenstaande vogeltjes. Het hoeft niet allemaal zo zwaar te zijn. Al is het dat soms wel.
Je geeft daarmee ruimte. Ruimte aan jezelf. Ruimte aan je vaak overvolle gemoed. Ruimte aan je ziel, je ik. Nieuwe kansen worden geboren. Nieuwe kansen worden geboden. In een ongewisse toekomst.
Loslaten kost mij veel moeite.
Vooruit kijken naar nieuwe mogelijkheden is daardoor moeilijk.
Maar ik ben aan het oefenen en leren.
Of topic: gefeliciteerd met je broer!
Tropische groet,
Hallo Rob, Zoals altijd baart oefening hier kunst! Je kunt loslaten leren en zoals eerdere reactie: bijsturen als het niet goed voelt en bij nadere overweging je dit echt niet wilt! Dan ga je op je schreden terug…
Thnxxx felicitatie broer! Leuk dat je reageerde ook op zijn blog!
Laatst las ik bij “omdenken” de zin: “loslaten is slechts niet meer vasthouden”
Feitelijk is dit waar, maar soms oh zo verschrikkelijk moeilijk.
Pfff gaat vaak een heel proces om doorheen te gaan aan vooraf. En ja dat is het leven Harma. Maar als mens kunnen we elkaar daarin vinden toch? Niets menselijks is ons vreemd… 😉
Klopt Harrij helemaal niet makkelijk dat loslaten! Raar is dat toch hé dat we altijd denken dat we definitief dienen te kiezen. Terwijl iets wel voor jaren kan blijken, maar ook zoveel slechts een tijdelijke keuze blijkt. 🙂
Ja inderdaad een rare menselijke reactie. Zelfs loslaten is iets wat je altijd nog weer kunt bijsturen wanneer blijkt dat je je vergist hebt of denkt te hebben.
Angst om niet serieus genomen te worden als je op je schreden terugkeert? Maar het is jouw leven dus jouw keuzes zijn jouw verantwoordelijkheid.
precies!
Loslaten om het nieuwe te kunnen omarmen. Voor veel mensen toch erg moeilijk, misschien omdat niet beseft wordt dat het nieuwe omarmen, het kiezen voor iets nieuws, niet onherroepelijk is, maar altijd kan worden bijgestuurd. Ook hierin baart oefening kunst.