Veel mensen streven naar perfectie in hun leven. Ikzelf ook. Maar ik heb geleerd de lat lager te leggen. Door hem heel hoog te leggen, liep ik mezelf en mijn kunnen volledig voorbij. En een lat kun je niet ter hoogte van de hemel leggen toch?

Goed en goed genoeg geven een bevredigend en tevreden gevoel. Met een geweten dat erg hoog was afgesteld, was het in mijn ogen nooit goed genoeg. Genieten en uitrusten eigenlijk zelden aan de orde. En wanneer is perfect, perfect? In je eigen ogen? In die van anderen? Je kunt niet aardig worden gevonden door iedereen. En het leven is nou eenmaal soms met conflicten, strijd, teleurstelling en verkeerd begrepen worden.  

Reflecteren en jezelf niet op je kop geven. Vriendjes worden met jezelf. Zo makkelijk is dat nog niet in het oneindige streven naar perfectie, die de buitenwacht van je verwacht. Of verwacht je het van jezelf? En al uitrustend van je werk, dien je er weer kwaliteitstijd van te maken in je privéleven. Een woord waar ik een bloedhekel aan heb. Zo modieus, zo verkeerd begrepen. En heel persoonlijk voor ieder ander. Een vroegere kennis noemde het kwaliteitstijd toen we haar vakantiekiekjes hadden bekeken. Natuurlijk was het aardig een beetje te kunnen meeleven met haar vakantieperikelen. Maar kwaliteitstijd? Weg dus met dat woord.

Van streven naar perfectie naar goed genoeg functioneren, is een hele omslag in mijn denken geweest. En accepterend naar mezelf. En accepterend naar anderen. Het lukt niet zonder slag of stoot. Je valkuilen, en inderdaad noem ik perfectie een valkuil, leer je niet zomaar af. Steeds opnieuw diende de spiegel: “was het goed genoeg?” bij me opgehouden te worden.

Veel situaties in het leven en je gedrag daarop kun je een zes geven. Goed genoeg? Ok ik streef naar een zeven… Toch wel.